Η θάλασσα λικνίζεται μες στο γαλήνεμά της
και στης νυχτιάς τη σιγαλιά στέλνει τις μελωδίες
ακούγεται ο ψίθυρος από τα κύματά της
ενώ μέσα τις σκέψη μας φτάνουν μελαγχολίες.
Το τρεχαντήρι μου βαρύ βουτά και αργοπλέει
όλα σε τούτη διαδρομή μοιάζουν σαν οπτασία
το αεράκι δροσερό νομίζεις σιγοκλαίει
και σαν τα ξάρτια μου περνά, γίνεται πανδαισία.
Η αύρα του απόβραδου χαϊδεύει τα πανιά μου
στης πρύμης τα απόνερα οι γλάροι φτερουγίζουν
στη σκοτεινιά της θάλασσας μένουν για συντροφιά μου
τα νυχτοπούλια του γιαλού που ομαδικά σφυρίζουν.
Μέσα σε τούτο τ’ όμορφο της φύσης ελεγείο
θα’ θελα τούτη διαδρομή, ποτέ να μην τελειώσει
θέλω να ζήσω έντονα τούτο το μεγαλείο
να το’ χω σαν ανάμνηση, σαν η ζωή κλειδώσει!
Ευτυχισμένος όποιος ζει τέτοιες στιγμές στη φύση
καθώς τα χρόνια φεύγοντας, μας δίνουν συγκινήσεις
μα ότι φύγει, και χαθεί, ποτέ δεν θα γυρίσει
ενώ σε μας θα μείνουνε για πάντα οι αναμνήσεις.
Λευκάδα 4 Αυγούστου 2012
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου